Zodra ik wist dat het probleem belastingontduiking was, belde ik mijn  boekhouder 
hé, Zeferino, wat is dit nou, verdomme, zeg jij me ver domme wat dit is, je zei dat je alles onder controle had, dat ik de brieven  van de belasting gewoon kon negeren en dat jij alles zou regelen, wat is dit  verdomme, 
en tegen Misé, die ik net twee dagen daarvoor een heel degelijke zir konium ring had gegeven, 
we moeten de ring terugbrengen, prinsesje, ik leg het je  later allemaal uit 
ik spoelde mijn maag met twee kalmeringstabletten en een halve fles  wodka, ging languit op de bank liggen en ik zette mijn laptop op de grond  terwijl hij Excelbladen uitkotste zodat mijn onderbreking van de werkelijk heid, als iemand toevallig langs zou komen, zou kunnen doorgaan voor de  onvermijdelijke vermoeidheid die zelfs het grootste werkpaard overvalt. Het waren uren slaap bezaaid met onstuimige beelden, het meisje keek hoe  haar vader in de boeien werd geslagen en naar de politieauto werd begeleid,  waar ze mijn hoofd bij het instappen beschermden om te vermijden dat ik  hen wegens mishandeling voor de rechter zou kunnen slepen, als in de  films, en Misé probeerde tevergeefs haar tranen tegen te houden in de  armen van een agent die zich maar al te graag ontfermde over de achterblij vers, het bondige en onherroepelijke vonnis, je sjoemelt niet met de btw, we dachten dat u dat op uw leeftijd en met uw fiscale  
kennis wel zou weten, meneer Fonseca,  
en ik wierp de eerste steen: 
het was de boekhouder, zeker weten, en het hoofd van  de financiële afdeling moet er ook aan hebben meegewerkt, een man in  mijn positie probeert slechts een toekomst op te bouwen voor zijn bedrijf,  die zit niet met zijn neus in de levenslange spreadsheets om wat kleingeld  aan de staat te ontfutselen, dat kan hij niet, daar heeft hij geen tijd voor, maar het vonnis is snel en vrij van enige sporen van twijfel: schuldig, mini maal vijf jaar – met goed gedrag – en het leven of wat er dan van overblijft  vervliegt genadeloos ondanks het pleidooi van de ondernemer die ooit  banen in de gemeenschap zaaide. 
Ik werd wakker van Natalya’s mompelende stemmetje  
minier veet dat mivrouw niet vil dat u hier slaapt, chagrijnig van de bak licht die scheen door mijn oogleden, die geen milli meter van elkaar wilden wijken, en met Natalya die herhaaldelijk de stof zuiger om mijn hoofd heen verplaatst alsof er buiten die drie vierkante  meter rond de bank geen kamer of stof is, ik, giftig, 
heb je ’t gezien van de Krim, Natalya, de chaos, de  schande, of ben je nog steeds zo druk met dat project van je om een gete kend naslagwerk aan te leggen van alle pikkies uit Olivais, 
dat boekje heb ik gezien, hoor, Natalya, zo’n goedkope  nep-Moleskine die Maria Leonor me met trillende handen aangaf,  walgelijk, walgelijk, heb je ’t gezien 
haar linkerhand bedekte de sarcofaag van haar mond 
het zijn maar piemels, Leonor, het zijn maar piemels  maar er staan namen en leeftijden bij, Zé, kijk hieronder  dan 
wijzend naar jouw cyrillisch gekrabbel 
alle piemels hebben een naam, Leonor, en het gaat ons  niks aan wat die meid in haar eigen tijd doet 
maar denk je dat zij al die lui heeft gezien  ze is op een leeftijd dat ze al een hoop kan hebben  gezien, Leonor, leg dat nou maar terug waar je ’t hebt gevonden  voordat je iets oploopt 
ja, walgelijk, je hebt gelijk ook 
en ze trok een paar zalmkleurige handschoenen om wc’s te schrob ben aan om het anatomisch compendium van jouw lusitaanse avonturen  weer terug in je rugzak te stoppen, Natalya, wat als de kinderen je hierop  hadden betrapt, de vragen die ze je hadden gesteld wanneer je ze naar bed  bracht, Natalya, vergeet de magische prinsessen en Alice’s konijn, kinderen  zijn kinderen, ze hebben het lef van iemand die met zijn ellebogen op tafel  eet en in een oogwenk prikken ze door je engelachtige façade heen ondanks  alle kusjes en het nachtenlange bij ze zitten als ze de mazelen hebben of  snipverkouden zijn, we hoeven maar één keer in hun opvoeding te falen,  Natalya, maar een halve keer als we exact willen zijn, 
denk je dat we d’r moeten houden, Zé, een meid die op  haar leeftijd al zo makkelijk is 
en ik lag daar een slecht boek te lezen, Natalya, te doen alsof alles  normaal was, dat iedereen het met iedereen doet, in een konijnachtige orgie  het belangrijkste is dat die meid hard werkt, Leonor, en de kinde ren zijn dol op haar 
daarom juist, Zé, wat gebeurt er als de kinderen er straks  achter komen, de schok die ze zullen krijgen, heb je daar al bij stilgestaan mezelf tegensprekend – zoveel piemels, Natalya, een eindeloos  woud jongeheertjes – alleen om tegen dat preutse gedoe van mijn vrouw in  te gaan 
op die leeftijd weten kinderen alles wat ze moeten  weten, Leonor, laten we er geen drama van maken 
en ik vroeg me af waarom je me niet gewoon een pijpbeurt had gege ven 
stop dat veer terug, minier, stop dat veer terug of ik zeg  ’t tegen mivrouw 
met mijn hart van goud zou ik Misé meteen laten gaan,  twee keer zo oud als jij en ik weet niet hoeveel duurder, als je me jou om de  week had laten trakteren op een post-coïtaal ijsje, in een hotel in Estoril  vanwaar je de zee kunt zien waardoor we ons nog kleiner voelen dan dat we  al zijn 
ze heeft dat ranzige boekje nooit meer meegenomen, ik  doorzoek haar tas elke dag, maar toch 
niks wat je in dat landje waaruit je bent gevlucht hebt,  Natalya, die enclave tussen een door Russische fregatten belaagd meer en  de fonkelende straling van Chernobylkindertjes 
o, Zé, wat als ze met haar telefoon ook foto’s van ze  maakt  
en je hebt geen idee hoe je maar net bent ontsnapt aan je  terugreis, rechtstreeks vanuit hier naar Portela en van Portela naar Kiev, in  een met een kwast beschilderde Toepolev, als ik Leonor niet had kunnen  overtuigen dat het onmogelijk was om op een foto het verschil te zien  tussen een piemel en een auto-ongeluk vanwege de armzalige resolutie van  jouw telefoon met een schermpje zo groot als een postzegel, maar zij  je hebt misschien al het gelijk van de wereld, maar het  stelt me niet gerust. 
Tegen de tijd dat het gerechtshof de geschreven faillissementsverklaring ter  wereld brengt, hebben we al lang geen paarden meer op zondag, themati sche verjaardagsfeestjes of de aristocratische beveiliging van privéscholen.  De grote graaihand van het goederenbeslag zal zelfs niet dat plekje over slaan waarvan Maria José al was vergeten dat ze er de laatste familiejuwelen  had verstopt. Het huis zal worden overgenomen door een bende  Angolezen die uitentreuren foto’s van het mooiste uitzicht over de stad op  Facebook posten. Alles wat we nu hebben zal voor altijd achter een of  andere gesloten deur voortleven, in een spectrale flikkering. Laat me je over mijn huis op een berg in de Alentejo vertellen, Natalya.  Hoe we daar samen naartoe zouden kunnen gaan, om ieder aan zijn hoog steigen hel te ontsnappen, ik kan wat kleingeld bij elkaar schrapen, genoeg  voor tot na mijn dood, zolang we ons maar bekeren tot de mantra van een voud, jij en ik en dat boekje van je waarin je in een paar pennenstreken het  eenzaamste vlees ter wereld nauwgezet tekent. Ik kan je niet garanderen dat  we elke dag zullen tekenen of met evenveel overgave, Natalya, en bovenal  zo thematisch gevarieerd. Met moeite zou ik begrip kunnen opbrengen  voor een vluchtige verliefdheid op de bakkersjongen van jouw leeftijd die  ons brood bezorgt, maar van mij krijg je de zekerheid van een lichaam dat  klaar staat om jouw wensen te vervullen zoals alleen een toegewijd en eer lijk lichaam dat kan, Natalya, en jij zou niet dichter bij het lawaai van de  Oekraïense implosie komen dan via de koppen in de kranten die we nooit  zouden kopen.